Just asking Peter Seynaeve / Oscar Van Rompay /NTGent
Vragen, vragen, vragen... Zonder antwoord.
Vragen stellen is belangrijker dan antwoorden geven. Dus vuren Peter Seynaeve en Oscar Van Rompay een batterij vragen op het publiek af. Een wilde waaier aan onderwerpen, soms geestig, soms pertinent en soms absurd. Zonder richting. Het is een uitdaging om een uur boeiend toneel te maken. Alles rust op de schouders van Oscar Van Rompay, maar die kwijt zich schitterend van zijn taak. Een uur in het gezelschap van een virtuoos. Theater als theater.
De voorstelling ‘Just Asking’ haalde de
mosterd bij de Amerikaanse schrijver Padgett Powell. Zijn boek ‘The
interrogative mood’ -zelf noemt hij het een roman- bevat niets anders dan
vragen. Een fraai voorbeeld van de experimentele stroming in de Verenigde
Staten. Peter Seynaeve en Oscar Van Rompay vonden dat boek een goed
uitgangspunt voor een voorstelling. Een uur lang niets dan vragen. Nooit een antwoord en
ook geen rode draad (schuilt hier toch
een verhaal in? Is er een opbouw in de vragen? Is er ergens een personage?)
Heb ik daarvan iets gezien? Of heb ik niets
gezien? Om de toon van de tekst aan te geven, kan ik een paar zinnen citeren,
lust u dat? De eerste zin bijvoorbeeld : ‘Zijn je emoties puur’? Of : ‘Wat is
je verhouding tot de aardappel?’ Of: ‘vind je dat kinderen goed ruiken ?’ Wil
je of kan je daarop antwoorden? Dat is het intrigerende spel dat zowel de
schrijver als de acteur speelt.
Oscar van Rompay vuurt deze vragen op ons af. Maar
wat betekent ‘ons’ hier? Het publiek? Of iedere kijker afzonderlijk? Uit elke
vraag haalt Van Rompay een sfeer of een nuance. Soms dringend, soms geestig of
ironisch. Heel subtiel, op een licht frustrerende manier betrekt hij de toeschouwer
bij het spel der vragen. Ze worden rechtstreeks gesteld, en komen dan ook bij elke
toeschouwer anders aan. Je voelt je aangesproken. Je voelt verwarring. Je voelt
je ongemakkelijk. Sommige vragen roeren je eigen ervaringen, of dat nu leuk is
of gênant. Ze schieten alle kanten op.
Zo krijg je een voorstelling waarbij het publiek een verzameling individuen wordt, want elke toeschouwer zal wel zijn strikt persoonlijke reacties hebben. Die blijven ook strikt privé . Wat we denken en voelen interesseert de vrager niet. Zo is hij heel dicht bij de toeschouwers, je voelt ergens intimiteit, maar blijft hij toch onverschillig voor wat zijn vragen misschien aanrichten. Wil je antwoorden met ja of neen? Maak je niet moe want één ding staat vast: hij heeft niet de minste interesse voor je antwoord – wat een beetje frustrerend is.
Oscar Van Rompay is één en al charme
De man die vragen stelt is misschien obsessief bezig. Dat kan je afleiden uit die momenten waarop de vragen naar buiten stormen en over elkaar tuimelen. Maar is deze lezing sluitend? Gaat het over een psychologisch geval of blijft de spreker gewoon een vraagmachine?
De stroom tekst wordt door de acteur heel goed
vorm gegeven: het begint heel koel, maar ongemerkt ga je van de ene fase naar
de andere. Zo ontstaat er ritme. Door dat behendig te manipuleren blijft de
voorstelling boeien. Ze kent ook een paar uitzonderlijke momenten, bijvoorbeeld wanneer de spreker wil
dansen. Dat doet Van Rompay op een heel sensuele manier. De vragen krijgen daardoor in die scène de kleur van de verleiding.
De hele oefening kan alleen lukken als er een uitzonderlijk acteur op het toneel staat. Met Oscar van Rompay is dit zeker het geval. Hij is één en al charme. De vragen komen veelal droog over zijn lippen, maar op gezette tijden worden ze ook elegant uitgebeeld. Kalmte wordt gevolgd door gejaagdheid. Wordt het vragen stellen hem dan teveel? Zoals hij de kale, zwarte ruimte met centraal een helwitte cirkel bespeelt, toont hij ook zijn inzicht in de manier om ruimtelijk spanning te creëren.
Dit is een voorstelling die berust op een
radicaal concept. De vragen krijgen vele kleuren dank zij de subtiliteit van de
acteur. Leiden ze naar antwoorden, of
tot een synthese ? Vragen stellen is belangrijker dan antwoorden krijgen, aan
deze stelregel houdt Van Rompay zich heel strikt. Zijn antwoorden verwerpelijk?
Is dat zo? Je krijgt wat er beloofd wordt. Vragen gesteld door een virtuoze
speler.
Genoten van deze recensie?
Vind je het belangrijk dat zulke verdiepende beschouwingen over de podiumkunsten blijven verschijnen, vrij toegankelijk voor iedereen? Steun pzazz als lezer vanaf 1 € per maand.
Wij doen het zonder subsidies. Met jouw bijdrage kunnen we nog meer voorstellingen aandacht geven en onze auteurs, eindredacteurs en coördinator blijven vergoeden. Pzazz is er voor jou, maar ook een beetje van jou.
Steun pzazz