Felix Mendelssohn schreef muziek bij Shakespeare’ s ‘Midzomernachtsdroom’. De elfen in het stuk leverden vlinderende muziek op. De bruiloftsmars die het werk afsluit werd vaste prik bij elke bruiloft. Hoewel de muziek aansluit bij Shakespeares tekst, volgt ze niet het volledige verloop van het stuk. Hoe vallen die twee werelden dan te verzoenen? De Roovers en het ASO deden dat door te kiezen voor de vorm van een concert waarin muziek en tekst een aangenaam huwelijk aangaan.

Uiteraard was het niet mogelijk om dit werk live uit te voeren. Het ensemble liet het theaterconcert daarom verfilmen door Jeremy De Ryckere. Hij deed dat erg overtuigend. Hij brengt de muzikale uitvoering gezwind in beeld. Je kunt Phillipe Herreweghe bijvoorbeeld in detail aan het werk zien als dirigent. Dat is altijd al een wonderlijk spektakel op zichzelf geweest, omdat de signalen die hij uitzendt alleen door de muzikanten worden begrepen.

Herreweghe is namelijk geen theatraal dirigent. Tegenover expansieve collega’s als een Teodor Currentzis of een Andris Nelsons leidt hij het orkest met de filosofie: kleine gebaren, grote resultaten. Ook bij deze ‘Midzomernachtsdroom’ bereikt hij met het Antwerps orkest een heel levendige, gedetailleerde uitvoering. Hij speelt de warme klank van de snaren uit tegen de kleurrijke blaasinstrumenten. Als dan twee keer het Collegium Vocale de elfenwereld oproept, is het muzikale feest compleet, ook dankzij een fris duet van de sopranen Ilse Eerens en  Dorothee Mields.

Voor de theatrale uitwerking tekenen hier vier spelers van De Roovers. Het spel van Sara de Boschere, Sofie Sente, Luc Nuyens en Michael Vergauwen verstrengelt zich erg ingenieus met de muziek. Ze hebben natuurlijk grote ingrepen in de tekst gedaan. Ze schetsen enkele situaties uit het stuk van Shakespeare. Ze wisselen daarbij moeiteloos van rol om de vele personages gestalte te geven. Zo is er een jaloerse Oberon van Luc Nuyens die zich wil wreken op zijn vrouw, Sofie Sente. Zijn onderdaan, de stoute Puck (een heel sterke Michael Vergauwen), zal hem daarbij helpen. Ook de andere liefdesparen krijgen een plek. Zo speelt Sara De Bosschere de versmade geliefde.

De geestige en wrange liefdesverhalen worden gebald verteld, zodat de afwisseling muziek/tekst in een goede verhouding zit. Die bewerking zit heel intelligent in elkaar en speelt mooi in op de muziek. Zo is het heel leuk als een dialoog even onderbroken wordt door enkele akkoorden van Mendelsohn.

Jeremy Deryckere voegde in zijn verfilming aan de centrale handeling op het podium extra beelden toe, zoals projecties op de lege stoelen van de zaal, of beelden van omzwervingen in en rond de zaal. Niet alleen de concertzaal maar het hele gebouw wordt bij de actie berokken. Die extra beelden zijn vaak raadselachtig. Ze geven de statische concertbeelden op het podium ruimte. Ze introduceren een bijkomende visuele werkelijkheid waardoor we ons echt in een droomwereld wanen, maar ze doen dat zonder redundant of uitleggerig te zijn. Alleen op het einde, wanneer de bruiloftsmars weerklinkt wordt ergens in een kantoor een wild feestje gevierd. Die jonge, baldadige energie staat haaks op het streng formele van het concertgebeuren. Zo valt er veel te genieten bij dit theaterconcert.

De voorstelling staat op de stream van het Antwerp Symphony Orchestra en is op 30 april de slotvoorstelling van Podium19.