Volgens Frank Van Laecke is het niet zo belangrijk of er al dan niet een verhaal te vinden is in ‘Mein Gent’. Nochtans is dat verhaal er wel, maar het is theatraal zwakjes uitgewerkt. We zien een huis met vier bewoners. Er is Gorges Ocloo, die worstelt met het Gents accent. Pascale Platel speelt even de rol speelt van operazangeres Vina Bovy, en maakt ook deel uit van een hommage aan Romain De Coninck) , Ineke Nijssen staat hier als dappere vrouw die kan jodelen en virtuoos fluiten- twee Gentse specialiteiten, neem ik dan aan. Steve De Schepper speelt een heel frêle, kwetsbare, maar koppige oude vrouw. Deze bewoners krijgen de opdracht om het huis te verlaten en ze zullen al hun spullen meenemen. Dat is even een filosofische vraag: wat is er waard om mee te nemen? Als ik naar de voorstelling kijk: alles zo blijkt.

In het algemeen lijken de dialogen het resultaat van een wat luie improvisatie. Ze maken nauwelijks een punt. Zo valt de ‘slogan’: ‘Gent is te af, te glad’ twee keer op een koude steen. Als het ‘echt’ over Gent gaat, gebeurt dit vooraleer de show start. Het is een compilatie van kleine gefilmde nieuwsberichten - verschillende generaties zullen er anders op reageren: van gekoesterde nostalgie voor de ouderen onder ons: ‘ach die oude tram, of zie daar is Romain De Coninck’ tot de jongeren die stukjes onbekend verleden bekijken. Maar het is wel heel Gents en helemaal op zijn plaats. Al even echt ‘Gents’ is de hulde die gebracht wordt aan het dialect met zijn zo karakteristieke muzikaliteit. Die vind je dan terug in het naspelen van een scene uit het volkstheater van Romain De Coninck.

Is Gent dan een koorstad? 

Het belangrijkste ingrediënt in de voorstelling is echter, als gezegd, de muziek. Een deel ervan bestaat uit bekende klassieke werken, zoals een lied van Richard Strauss, een pizzicato polka van Johan Strauss of een vioolconcerto. Wat ze met Gent te maken hebben, is me een raadsel. Je stapt er eerder mee uit de voorstelling, dan dat je erin opgenomen wordt. Steven Prengels schreef echter ook muziek bij verschillende scenes, die telkens een welgekomen onderbreking zijn. Hij gebruikte bekende liederen als ‘Klokke Roeland’ naast kinderliedjes en volksliederen als materiaal voor een indrukwekkende partituur met stemmen en tegenstemmen. Hij smeedde de Gentenaars die deelnamen ook om tot een indrukwekkend koor.

Is Gent dan een ‘koorstad’? Soms blijven de zestig zangers in een mooi opgebouwd beeld zitten, soms zijn ze uitgelaten bezig – vooral als ze feestvierende Gentenaars uitbeelden. Heel verrassend is een meeslepende dans lege plasticflessen het enige instrument zijn – nooit gedacht dat zestig zo’n flessen zulk een lawaai konden maken. Maar doorgaans bleef ik toch vanop een afstand naar zoveel feestgedruis kijken. Daarvoor is de voorstelling te ongelijk van kwaliteit. Ondanks de uitschieters blijft daardoor toch iets onbevredigend over. Of dit een portret van Gent is, laat ik in het midden.

Natuurlijk is deze ‘Mein Gent’ een onvolmaakt portret. De voorstelling is natuurlijk inclusief. Daarom krijgt Gorges Ocloo een belangrijke rol, zodat hij zelfs de voorstellig al zingend mag afsluiten. Het is dus geen voorstelling met uitsluitend blanke medeburgers. Toch ontbreekt één groep op het appèl: de Turken van de Sleepstraat. Deze groep behoort tot het diepe wezen van deze stad, veel meer dan mensen uit zwart Afrika. In die zin vertoont ‘Mein Gent’ een voor mijn onbegrijpelijk gapend gat. Als ik de voorstelling op zijn inhoud met beoordelen, dan is dit feit een groot gebrek. Heeft men te weinig nagedacht over ‘Mein Gent’ in 2023?