If you can’t make it, fake it. Dat is het devies van de zes spelers die samen, met een zetje in de rug van DE HOE, ‘Rien ne va plus!’ schreven, regisseerden en spelen. Ze staren ons in hun glamourkledij aan vanaf het podium van het parochiezaaltje ‘De Vuurtoren’ op de OPEX, dat Brooklyn van Oostende. Ondanks de locatie doen ze toch maar alsof ze zich opmaakten voor een gala-avond in het Casino-Kursaal, twee kilometer verder. Met een welgemikte trap duwen ze een rol goedkoop oranje tapijt als een rode loper over de rand van het podium de zaal in. Ze moeten die loper dan wel zelf tot het einde toe uitrollen, maar dat slaat hun niet uit het veld.

Toch is er iets loos met deze diva’s, vijf vrouwen en één man. Victor Vermaerke begint nogal verward wauwelend (half dronken?) zijn medespelers voor te stellen in lovende, maar ook gênant indiscrete bewoordingen. Daarop begint de groep door elkaar heen te praten tot het publiek. We moeten ons inbeelden dat de schamele – op het tapijt na lege – speelvloer een tropische tuin is, zo eentje als die in het Casino van Oostende. Niet veel later komt de aap uit de mouw: ze zijn met het geld dat ze van de opleiding kregen voor hun eindwerk gaan spelen in het casino, in de rotsvaste overtuiging dat ze zouden winnen. Ondanks de wetenschap dat de kans op winst 5% is. Uiteraard mislukt hun opzet, met het gevolg dat ze nu hier staan, zonder decor (maar de vrouwen wel nog steeds in pronkkledij).

Dat verhaal is aanleiding voor een reeks losse taferelen, met sterke – en alweer wat gênante - solo-momenten. Het draait er onveranderlijk om dat ze zich meer of beter doen dan ze zijn. Billie-Joanna Tcheke bijvoorbeeld voert zichzelf op als een Lady Di die zich, ondanks haar jeugdige voorkomen, binnen bluft in het Casino. Zoë Ceulebroeck is kostelijk in de rol van Veerle, een HR-manager die het zo weet te draaien – beweert ze zelf toch – dat ze mensen doet geloven dat ze hun een gunst verleent als ze hen ontslaat. Manon Vander Perre doet zich dan weer voor als een geroutineerde pokerspeler, terwijl Vermaerke net andersom maar wat aanmoddert en teveel drinkt maar wel als enige wint. Rhona Vandenberghe is hilarisch als ze om de haverklap elk gesprek onmogelijk maakt door haar luidruchtige telefoongesprekken en haar leugenachtige verhaal over een reis naar Schotland. Erik Diané kaapt de show als ze – op aandringen van Tcheke – in het Duits haar woede lucht over het feit dat ze -als zwarte vrouw – ook altijd het zwarte schaap is.

Dat komt allemaal naar boven binnen het kaderverhaal van de fatale avond dat ze al hun geld vergokten. Daar keren ze uiteindelijk ook naar terug. Het was deze spelers er dus duidelijk niet om te doen een strakke plot uit te werken. Het gaat om het spel, om het plezier van je anders voor te doen dan je bent, maar daar dan toch weer iets van jezelf in binnen te smokkelen. Op het einde blijkt dat gokken in een wat larmoyant-grappige scène steeds duidelijker een metafoor voor de gok die je als beginnend toneelspeler waagt. De kans dat ze ‘winnen’, dat ze het halen is miniem. Het risico dat ze waarheid en verzinsel niet meer kunnen onderscheiden daarentegen groot. Dat beseffen ze, maar toch kunnen ze het niet laten. Zoals gokkers het gokken niet kunnen laten. Dat is een onverwacht mistroostige conclusie van een grappige, slim in elkaar gezette avond. Winnen doen ze toch: we hebben ze allemaal gezien!