Vincent Rietveld gaat voor de Louis d' Or De Warme Winkel
Louis d' Or deel 2: Het Pollesch-moment van Vincent Rietveld
Dat 'Vincent Rietveld gaat voor de Louis d' Or' van de Warme Winkel een buitengewoon sterke, intelligente voorstelling is, blijkt uit de tweede bespreking die we ervan publiceren op Pzazz. Johan Thielemans ging kijken en licht nog weer andere opmerkelijke aspecten van de tekst en de regie uit. 'Dit is het Pollesch-moment van Vincent Rietveld'.

De Louis d’ Or is een belangrijke prijs voor
acteurs. Rietveld heeft de ambitie om die te winnen en presenteert hier zijn
kandidatuur. Een spetterend, geestig en vooral intelligent spektakel.
Excelleren is geen deugd, zegt de voorstelling, maar de prestaties van Rietveld
en vijf jonge medespelers bewijzen het tegendeel.
We stappen de
theaterzaal binnen en op het voorplan staan vijf jonge mensen – met witte
kousen en panty met motieven, een soort uniform. In het midden van het plateau
zit Vincent Rietveld op een stoel – hij wacht of maakt zich klaar. Het spreekkoor
neemt het woord. Eerste opdracht : het publiek enige wezenlijke informatie
bezorgen. De Louis d’ Or is de belangrijkste theaterprijs voor de beste
mannelijke dragende rol. Hij ging onder andere
naar Hans Kesting en de betreurde Jeroen Willems. Verleden jaar kreeg
Bruno Van den Broecke hem- een prijs dus voor het theater in de Nederlanden.
Vincent Rietveld, één
van de leden van het collectief De Warme Winkel ( drie leden), laat zijn kompanen in de steek en doet een poging
om de volgende winnaar te worden. IJdelheid. Hij speelt het erg tactisch want
hij zal de hoofdrol vertolken in Thomas Bernhardts ‘De Wereldverbeteraar’.
Uitstekende keuze, want deze mopperende schrijver heeft in wezen alleen
monologen geschreven in stukken waar de rest een bijrol had. Sterker nog : in
het verleden hebben Nederlandse acteurs precies met deze rol de prijs in de
wacht gesleept. ‘De Wereldverbeteraar’ biedt dus de kans om uit te blinken.
Na deze nuttige
inleiding begint Rietveld aan zijn prestatie.
(Of hij tijdens die eerste minuten al in
aanmerking komt om bekroond te worden, betwijfel ik). Het koor onderbreekt hem
dan en verklaart dat zijn ‘Wereldverbeteraar’ een saaie boel is. Ontspint
zich een discussie tussen Rietveld en
het vijfkoppige koor. Het wordt een rijke dialoog die langs een aantal topoi
fietst rond de vraag : wat moet een acteur vandaag doen. Een solo spelen is
zeker een vorm van ijdelheid (interessante boodschap binnen het hedendaags
theaterlandschap). Hebben we geen lak aan de grote persoonlijkheden en is een
collectief niet een betere levensvorm.
Het wordt woord en tegenwoord, een aanval van de enkeling op de groep en omgekeerd. Als Rietveld dreigt te verliezen probeert hij het koorlid Kim los te weken uit de groep met verhalen over excelleren en bijzonder begaafd zijn. Slagen doet hij niet .Een ander belangrijk thema geldt oud en jong. Er wordt geargumenteerd dat de mensen te lang leven en dat dit slecht is voor het klimaat, en de oplossing is eenvoudig : dood aan de ouderen, te lang leven is een vloek voor de mensheid .
De oplossing is eenvoudig : dood aan de ouderen, te lang leven is een vloek voor de mensheid
Op het einde krijgt
Rietveld van de jury toch zijn prijs. Hij stelt zich voor wat hij als
bedankwoordje zal uitspreken. Heel even wordt de situatie serieus en serveert
hij een kort manifest : “laten we ophouden het theater een verlengstuk te maken
van de opiniepagina’s “ of nog : “laten we stoppen met ons opwerpen als redder
van de multiculturele samenleving” ( als
de zinnen een beetje kromlopen komt dat omdat ik citeer uit de gepubliceerde
tekst bij De Nieuwe Toneelbibliotheek), met als conclusie : ‘Laten we het
theater omarmen als een plek waar dingen gebeuren die daarbuiten niet meer kunnen’. Daar kan ik
helemaal inkomen.
Maar hiermee is de kous
niet af. Het koor , dat zich als de
toekomst ziet, zal zichzelf uitroepen tot kandidaat voor de Louis d’ Or. Het
individu is passé, het collectief heeft de wind in de zeilen. Maar ook dat is
niet het eindpunt van het stuk: als finale winnaar , aansluitend bij het
ecologisch thema, wordt Moeder Aarde bekroond.
De voorstelling wordt
dan afgesloten met een vrolijke dans, die natuurlijk het publiek meesleept. Het
doet me denken aan al die energieke dansen die een Shakespeareopvoering onder
de leiding van Dominic Dromgoole steevast afsloten in het Globe Theatre. Hier
wordt jong en oud dan totaal verzoend, want Rietveld spreidt evenveel energie
ten toon als de jonge bende.
Dit is dus een voorstelling die zowel naar inhoud als naar vorm origineel én overweldigend is. De tekst is heel intelligent en de opvoering is een les in theater. Rietveld heeft een brede scala aan stemmingen en emoties :hij is ijdel, twijfelend, eens winnen en eens verliezen. Het koor is even briljant in zegging, met een voorbeeldige beheersing van de tekst. Het koor als personage hebben we vroeger ook eens bij de Volksbühne gezien, zodat deze voorstelling het Pollesch-moment van Vincent Rietveld is. Geen gratuite opmerking: Rietveld bewondert de Duitse schrijver en regisseur. Excelleren wordt in de handeling tussen haakjes geplaatst, maar excelleren doet de voorstelling wel.
Krijgt Rietveld zijn
Louis d’ Or – van mij wel. Maar dan moet het koor er wel bij. Deze voorstelling
werd weinig gezien in Vlaanderen.
Volgend jaar komt ze waarschijnlijk terug. Niet missen, dan.