Dans

Le goût du drame Léa Dubois

3, 2, 1... Foncez!

La première pièce de Léa Dubois, ‘Le Goût du Drame’, est un solo tonique qui, à l'image du personnage de gymnaste espiègle que la danseuse et chorégraphe incarne sur scène, ne se prend pas trop au sérieux. Pendant près d'une heure, elle déploie tous ses talents, non pas pour enchaîner des mouvements acrobatiques, mais pour célébrer l'amusement et le plaisir de l'action dans le cadre formel et codifié de la compétition. ‘Le Goût du Drame’, c'est l'histoire d’un lâcher prise et d’une envie de ne pas nécessairement être sur la plus haute marche du podium. (NL vertaling onder)

Le goût du drame
Lodie Kardouss Hallen van Schaarbeek, Brussel
14 april 2024

Pour cette performance, le petit studio des Halles de Schaerbeek est métamorphosé en un mini palais omnisports accueillant une épreuve de gymnastique artistique. Léa Dubois, vêtue d'un survêtement rouge et les cheveux attachés en queue-de-cheval haute, attend son public en s'échauffant consciencieusement sur le traditionnel praticable blanc bordé de lignes rouges. Les spectateurs se hâtent de prendre place sur les petits gradins situés sur les trois côtés de l'aire de pratique. L'excitation et la concentration sont au rendez-vous.

En parfaite synchronisation avec la musique créée par les deux musiciennes, compositrices et chanteuses du groupe belge Juicy, Léa Dubois entame une démonstration physique non-conventionnelle. Elle mélange des mouvements dynamiques du bassin et des épaules avec une coordination asymétrique des bras, caractéristique de l'ornementation gymnique et du ballet classique, dans un esprit ludique et un brin rebelle.

Reprenant les codes spatiaux de l'épreuve emblématique de la gymnastique artistique, celle sans agrès ni engin, elle se place dans la diagonale du carré définie par le praticable, exécute quelques petits pas préparatoires, puis déploie ses bras et ses jambes, et s'élance enfin. Elle répète cette formule sur toutes les diagonales jusqu'à en faire deux fois le tour, sans jamais nous amener à ce moment tant attendu de l’apothéose physique.

Sous ses apparences un peu loufoques, ‘Le Goût du drame’ suit la structure d'une pièce de théâtre classique : planter le décor, créer l'euphorie et la tension qui sous-tendent le drame, puis offrir un dénouement inattendu et éventuellement inciter à la réflexion.

Avec son expression pleine de malice et sa grande maîtrise technique du mouvement et du rythme, la danseuse livre une chorégraphie pop à la fois précise, mais sans prétention. En embrassant le concept de lâcher prise, elle souligne avec humour l'importance du processus et de l'expérience plutôt que du résultat final.

Poursuivant son évolution, elle s'empare des caisses qui font partie du décor et qui sont emboîtées comme des poupées russes. En les ouvrant, elle révèle un détail important : les différentes hauteurs de ces dernières semblent correspondre aux trois marches d'un podium olympique.

    Avec humour, Léa Dubois déconstruit les normes rigides de la danse classique et de la gymnastique au sol    

Ce personnage exubérant, qui s’est livré à toutes sortes de facéties gestuelles tout en semblant surpris que ses efforts n'aient pas porté leurs fruits, mais assumant secrètement d'être parfait dans son imperfection, nous invite alors à réfléchir plus largement à la situation.

En effet, les podiums sont souvent considérés comme des emblèmes de réussite suprême dans le monde sportif. Les trois premiers athlètes qui se tiennent sur ces podiums sont célébrés, honorés et souvent immortalisés dans l'histoire. Cependant, derrière ces trois premières places se trouvent de nombreux autres sportifs qui ont travaillé aussi dur et qui ont fait preuve de détermination et de dévouement. Ils représentent un pays, une communauté ou une culture, mais ils ne sont pas reconnus de la même manière.

Sa façon fluide et flexible de jouer avec ces podiums et de se contorsionner entre eux, au point de les déstructurer et de transformer l'image d'excellence qu'ils véhiculent, nous amène à nous interroger plus largement sur le système de pensée fondé sur la concurrence et la performance, c'est-à-dire sur les normes sociales qui valorisent la compétition et la réussite comme le summum de l'accomplissement.

Avec humour, Léa Dubois déconstruit les normes rigides de la danse classique et de la gymnastique au sol, soulignant que le plaisir de l'action est en soi un indicateur de réalisation personnelle. ‘Le Goût du Drame’ est une pièce légère et dynamique qui revendique le droit de défier la perfection, de se livrer à la joie de l'expression sans culpabilité et de partager ses expériences en tant qu’aboutissement ultime du processus.

NL Vertaling

3, 2, 1...Ga ervoor!

Léa Dubois' eerste stuk, 'Le Goût du Drame', is een levendige solo die zichzelf, naar het voorbeeld van de speelse turnster die de danseres en choreografe op het podium gestalte geeft, niet al te ernstig neemt. Bijna een uur lang zet ze al haar talent in, niet om de acrobatische figuren aaneen te rijgen, maar om binnen het formele en gecodificeerde kader van een competitie het amusement en het spelplezier te vieren. 'Le Goût du Drame' is een verhaal over loslaten, over niet per se op de hoogste trede van het podium willen eindigen.

Voor deze voorstelling werd de kleine studio van de Hallen van Schaarbeek omgetoverd tot een mini-sporthal, klaar voor een artistiek gymnastiektoernooi. Léa Dubois, gekleed in een rood trainingspak, het haar haar opgebonden in een hoge paardenstaart, wacht haar publiek op terwijl ze zich plichtsgetrouw opwarmt op de typische witte vloer afgeboord met rode lijnen. De toeschouwers haasten zich om plaats te nemen op de kleine tribunes aan drie kanten van de oefenvloer. Opwinding en concentratie hangen in de lucht.

Perfect synchroon met de muziek van de twee muzikanten, componisten en zangers van de Belgische groep Juicy, begint Léa Dubois aan een onconventionele fysieke demonstratie. Ze koppelt in een speelse en licht rebelse geest dynamische bewegingen van het bekken en de schouders aan asymmetrische armposities, als een combinatie van gymnastiek en klassiek ballet,.

Ze volgt zo de kenmerkende codes van de artistieke gymnastiek, die geen gebruikt maakt van toestellen of uitrusting. Ze positioneert zichzelf op de diagonaal van de vierkante vloer, voert een paar kleine voorbereidende stappen uit, spreidt dan haar armen en benen en zet zich tenslotte af. Ze herhaalt deze formule op beide diagonalen, tot twee keer toe, zonder ons ooit te vergasten op het langverwachte moment van fysieke apotheose.

Die wat gekke bedoening verheelt niet dat 'Le Goût du drame' de structuur van een klassiek toneelstuk volgt. Eerst zet de performer de toon, vervolgens wekt ze de euforie en de spanning op die ten grondslag liggen aan het drama, om dan een onverwachte ontknoping te bieden en zo uiteindelijk aan te zetten tot reflectie.

Met haar ondeugende uitdrukking en grote technische beheersing van beweging en ritme levert de danseres een popchoreografie af die tegelijk precies en pretentieloos is. Doordat ze zich volop verlaat op het concept om de dingen op hun beloop te laten benadrukt ze op humoristische wijze het belang van het proces en de ervaring, en niet zozeer dat van het eindresultaat.

Tijdens haar evoluties pakt ze de kratten vast die deel uitmaken van het decor. Ze zijn opgebouwd als Russische poppen. Als ze dieopent komt een belangrijk detail aan het licht: de verschillende hoogtes van de in elkaar passende kisten blijken overeen te stemmen met de drie niveaus van een Olympisch podium.

    Met humor deconstrueert Léa Dubois de rigide normen van klassieke dans en vloergymnastiek.    

Dit uitbundige personage gaf zich zo over aan een keur aan gebaren,  om verbaasd vast te stellen dat haar inspanningen geen vruchten afwierpen. Toch lijkt ze er stiekem van overtuigd dat ze perfect was in haar imperfectie. Daardoor nodigt ze ons uit om de bredere betekenis van de situatie te overwegen.

Podiumplaatsen worden in de sportwereld vaak beschouwd als symbool voor topprestaties. De top drie van de atleten op deze podia worden gevierd en geëerd, en zo gaan ze vaak de geschiedenis in. Maar achter die top drie staan vele andere atleten die net zo hard werkten en net zoveel doorzettingsvermogen en toewijding aan de dag legden. Ook zij vertegenwoordigen een land, een gemeenschap of een cultuur, maar worden niet op dezelfde manier erkend.

Dubois manipuleert deze podia soepel en beweeglijk. Ze wringt zich ertussen tot op het punt dat ze hun vorm verliezen en zo niet langer het imago van uitmuntendheid uitdragen. Dat doet ons, kijkers, in bredere zin vraagtekens zetten bij een manier van denken gebaseerd op competitie en prestatie, of met andere woorden bij de sociale normen die competitie en succes waarderen als het toppunt van succes.

Met humor deconstrueert Léa Dubois de rigide normen van klassieke dans en vloergymnastiek. Ze benadrukt dat het plezier van de actie op zich al een aanwijzing is voor persoonlijke verwezenlijking. 'Le Goût du Drame' is een licht en dynamisch stuk dat het recht opeist om perfectie te weerstaan, om zich over te geven aan het plezier van een expressie zonder schuldgevoel en om het delen van ervaringen te zien als de eigenlijke uitkomst van een proces.

Genoten van deze recensie?

Vind je het belangrijk dat zulke verdiepende beschouwingen over de podiumkunsten blijven verschijnen, vrij toegankelijk voor iedereen? Steun pzazz als lezer vanaf 1 € per maand.

Wij doen het zonder subsidies. Met jouw bijdrage kunnen we nog meer voorstellingen aandacht geven en onze auteurs, eindredacteurs en coördinator blijven vergoeden. Pzazz is er voor jou, maar ook een beetje van jou.

Steun pzazz

Uw steun is welkom
Pzazz.theater vraagt veel tijd en inzet van een grote groep mensen. Dat kost geld. Talrijke organisaties steunen ons, maar zonder jouw bijdrage als abonnee komen we niet rond als we medewerkers eerlijk willen betalen. Uw steun is van vitaal belang en betekent dat we onafhankelijk recensies over de podiumkunsten kunnen blijven schrijven. Alvast bedankt!

Steunen Login