Het valt niet altijd mee, optreden in de buitenlucht. Ward Mortier en Thomas Decaesstecker van Be Flat Y stapelden als openingsbeeld tientallen aluminium klapstoeltjes met een zitje van zeildoek in een kunstige cirkel van verschillende etages hoog op, maar de wind blies die al half weg voor de voorstelling goed en wel begon.

Ze lieten het niet aan hun hart komen. Na enkele vervaarlijke kunstjes op de rand van de terrassen van het voormalige zwembad liet Decaesstecker plots stoeltjes over de rand van een enorme dakgoot vliegen. Die werden meteen uitgedeeld aan de toeschouwers, de jongsten eerst. Al snel zat iedereen zo in een grote kring toe te kijken naar de urban acrobats.

Die waren echter even niet zo bezig met kunstjes. Een hele poos lieten ze die het publiek - met zachte dwang – de vele mogelijkheden van die stoeltjes ontdekken. Al  gauw lieten ze zo een uitgelaten sfeer ontstaan. De toeschouwers stribbelden dan ook nauwelijks tegen als ze in stoet, met de stoeltjes over de schouder, de dijk moesten opwandelen. Daar vormden ze onder het oog van verbaasde wandelaars een erehaag met twee rijen stoeltjes, op net geen twee meter van elkaar.

Even mocht/moest het publiek ook nu meedoen. Zelfs een vrouw met krukken werd in het spel betrokken. Maar dan namen de artiesten het over met een lange reeks halsbrekende capriolen en salto mortales. Enthousiast applaus, uiteraard. Grappig genoeg mocht het publiek daarna ook voor zichzelf applaudisseren door twee per twee, hand in hand, door de erehaag te lopen.

Een eresaluut aan het publiek dat zo enthousiast meeging in deze onderneming

De sfeer zat er nu zo goed in dat iedereen zonder morren een lange ketting wilde vormen met de stoeltjes als schakels. Die bonte stoet liep via de lobby van het Thermen Hotel weer richting het buitenzwembad waar alles begon. Al die tijd dook langs het parcours geregeld een geheimzinnige figuur in een zwart leren motorpak, op. Die was onherkenbaar door de zwarte helm met verduisterd (en soms ook gedeukt) vizier op (als je goed keek merkte je dat er minstens twee zo’n  figuren waren, want de figuur was de ene keer veel kleiner dan de andere.

Je kreeg echter niet zoveel tijd om daarover je hoofd te breken, want de acrobaten demonstreerden pas nu hun meest halsbrekende stunts: ze sprongen heen en weer op de oude roetsbaan die destijds van het binnen- naar het buitenzwembad kronkelde, en belandden zo op het dak van het imposante zwembad. Griezelig om te zien. Ze pikten er ook een ladder op. Die werd vanaf nu een belangrijk attribuut. Op een bepaald moment bespeelden ze die zelfs als een dwarsfluit door te blazen over de luchtopeningen in de holle ronde buizen.

Zo belandden we in stoet op het plein van de ‘Drie Gapers’. Het fstival bouwde er voor de gelegenheid een replica van de sokkel van een ruiterstandbeeld van Leopold II in Brussel. In plaats van het beeld van de omstreden vorst stond er nu een drumstel, bespeeld door de geheimzinnige motorrijder die al die tijd overal opdook. Zijn geroffel voegde nog wat extra opwinding toe aan de laatste stunts met ladder van de acrobaten. Bij het applaus bracht Mortier nog een eresaluut aan het publiek dat zo enthousiast meeging in deze onderneming.

Maar uiteindelijk deden zij natuurlijk wel alle werk. Met als bonus: ze gaven je de kans om de kwaliteiten van het met afbraak bedreigde zwembad nog eens te smaken. ‘Follow’ me’ was ook gewoon een eresaluut aan dat iconische gebouw.