Lust voor het onbekende

De kans dat je hoorde van choreografe Linda Blomqvist is niet zo groot, maar gezien heb je haar vast wel, in een film van Sarah & Charles of in voorstellingen van Rosas of Mårten Spångberg. Dit bezige Zweedse bijtje laat ondertussen steeds meer van zich horen, zoals nu op het Bâtard Festival.

Linda Blomqvist volgde al danslessen vanaf haar vierde. Vanaf haar tiende schreef ze zich in aan de Koninklijke Balletschool van Zweden, waar ze op haar 19^e afstudeerde. Toch liet ze het ballet al snel voor wat het was. Ze stortte zich in de meer avontuurlijke regionen van de hedendaagse dans.

‘Op de balletschool kon je zowel ballet als hedendaagse dans volgen. Ik deed lange tijd beide tegelijk maar op de duur hing ballet me de keel uit. Ik hield van de vorm, maar ik kon het niet verdragen dat je als ballerina geacht wordt niet na te denken. Door al die vermolmde regels waar niet aan te tornen valt kan je nooit nieuwe ideeën ontwikkelen. Natuurlijk had William Forsythe ondertussen al bewezen dat je met ballet wel heel andere wegen kon inslaan, maar dat nieuws was in Zweden blijkbaar niet doorgedrongen. Dus ging ik door met hedendaagse dans’.

Pas na vier jaar freelancen had ik weer behoefte aan opleiding.

Na die schooltijd stortte Blomqvist zich vanaf 2004 meteen op een professionele loopbaan als danser. ‘Ik wilde op een andere manier leren, niet op school. Ik wilde uitzoeken welke context ik voor mezelf nodig had. Pas na vier jaar freelancen had ik weer behoefte aan opleiding.  Ik kende het werk van Anne Teresa De Keersmaeker en deed daarom in 2008 auditie bij PARTS, haar school in Brussel. Ik was heel blij met wat ik daar zag’. 

Toch blijft ze er maar twee jaar. Genoeg om een groot netwerk te ontwikkelen. Vanaf 2010 gaat ze weer freelance aan de slag en meteen ontploft haar CV. Die omvat eigen stukken als ‘The Power of Horror’, ‘Lucha Libre’, ‘Circle Lux 9’ en ‘Cosmos -the beach’die internationaal toerden. Met Emma Daniel, Anna Gaiotti and Adriano Wilfert Jensen richt ze het collectief Indigo Dance op. Dat zoekt via alle mogelijke werkprocessen naar ‘alternatieve vormen van kennis en kunst’. Idem dito voor het interdisciplinaire collectief Rhododdendron, dat zijn video-installaties overal in Europa presenteerde. 

Het lijkt al een volle dagtaak, maar ondertussen danste Blomqvist ook bij Rosas in hernemingen van ‘Drumming’ en ‘Rosas danst Rosas’ en creëerde ze mee ‘Golden hours’. Tegelijk trad ze op in vier werken van de Zweedse choreograaf Mårten Spångberg zoals ‘La substance – but then in English’. Het zijn extreem verschillende werelden: de strenge vormbeheersing van Rosas tegenover de quasi vormeloze installaties van Spångberg. En ergens onderweg nam ze ook de film ‘Suspension of disbelief’ van Sarah & Charles op.  

Blomqvist kan daarmee model staan voor haar generatie dansers en choreografen: Ze zijn weinig bezig met hun carrière of oeuvre, maar wel constant op zoek naar spannende, nieuwe ervaringen met anderen. ‘Ik besef hoe divers mijn activiteiten zijn. Maar enkel zo kan ontwikkel je nieuwe werkvormen en ideeën over kunst. Ik wil niet vastgepind worden op één soort dans. Als een methode vastligt, wil ik er meteen van af. Dan waag ik me liever op onbekend terrein, om mezelf uit evenwicht te brengen. Anders verveel ik me toch maar. Dat vond ik ook zo verrijkend aan de creatie van ‘Golden hours’ van Rosas. We tastten lang in het duister omdat Anne Teresa naar iets totaal nieuws zocht. Maar wat een mogelijkheden hebben we zo niet ontdekt’.

‘The sound’ , het stuk dat Blomqvist toont op ‘Bâtard’ belooft net zo’n ontdekkingsreis te worden. ‘We willen een geluidsdans maken. We produceren met z’n drieën klanken met objecten. Via overdub sculpteren we die tot geluidslandschappen waarin we ons bewegen. Het is anders dan gewoon dansen op bestaande muziek. Het is ook een echte uitdaging want we weten veel van dans, maar weinig van werken met klank. Die spanning, daar gaat het om!’